τρώγλη

η, ΝΜΑ, και τρῶγλα Α

1. κοιλότητα γης, φυσική ή τεχνητή, σπηλιά

2. φωλιά ζώου

νεοελλ.

μτφ. ανήλιος, ανθυγιεινός και στενόχωρος τόπος κατοικίας («είναι τόσο φτωχός ώστε ζει σε μια τρώγλη»)

αρχ.

1. οπή σε τοίχο ή σε ύψωμα, ποντικότρυπα

2. οπή σε ένδυμα που γίνεται από ποντίκι

3. στον πληθ. αἱ τρῶγλαι

πόροι επιδερμίδας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. τρωγ- τού τρώγω* + επίθημα -λη (πρβλ. ου-λή, στή-λη)].